Scheldeblues #10 Festival Arsenaaltheater Vlissingen (NL)(26-01-2019) reporter & photo credits: Marcel info organisatie: Scheldeblues info band: Danny Bryant (UK)-The Juke Joints (NL)-The Blue Clay (NL/B)-Busted Feet (NL)-Ed De Smul Duo (B) © Rootsville 2019

Voor de 10de keer al ging dit kleinschalig festival bij onze Noorderburen door. Zo, Happy Birtrhday, dan maar. Waarschijnlijk is dit één van de eerste, zo niet het eerste festival van het jaar, dus geen enkele reden om daar niet bij te zijn en zeker niet op zo’n jubileumeditie. Wij dus richting Zeeland.

Er was door de organisatie weer een mooi programma in elkaar geknutseld. Alsook is het de gewoonte om in de foyer een akoestische act te hebben. Zo waren vorig jaar onze vrienden van Blame It On Vinnie te gast. Nu waren de organisatoren weerom over de grens gaan shoppen en hadden het Ed De Smul Duo uitgenodigd.

De meesten kennen Ed als harmonicaspeler en frontman van de bluesband Ed And The Gators. In duo wordt hij bijgestaan door Stefan Boret (o.a. Last Call en Maxwell Street). De jongens brengen ons een knipoog naar de blues, country en de folk en dit met de prachtige stem van Ed. Ze zouden ook een deel avond opluisteren tussen de verschillende bands in de grote zaal, door. Ed en Stefan brachten twee mooie sets met een aantal knappe songs. We onthielden zaken als ‘Wish It Was Summer Again’, ‘I Do Nobody Wrong’ of het ontzettend mooie ‘Julie’. Jammer dat het geheel verloren ging in het geroezemoes van de aanwezigen die meer kwamen om uit te blazen dan om te luisteren van de muziek. Een minimum aan respect vind ik het minste wat je aan de artiesten moet geven.

Een nieuwigheid voor dit jaar is dat er in de foyer een tweede act op de agenda stond, die afwisselend met Ed de pauzes zouden opluisteren. Het ging hier over de Nederlandse formatie Busted Feet, voor mij totaal onbekend. Goed moment dus om deze band beter te leren kennen.
Vernoemd naar een nummer van Arthur Lee, is de band Busted Feet opgericht te Vlissingen in 2012. De band klinkt puur, intens, lekker smerig, maar toch swingend.

Ze brengen een mix van Sixties Beat, Rock, Soul & Blues en weten dat perfect aan elkaar te smeden. Ze hebben vooral een voorliefde voor psychelische rock, beatmuziek en blues uit de jaren 60 en 70.. Zolang het maar ‘down and dirty’ is… Zo staan er wel nummers van Dr. Feelgood, ZZ Top, The Animals, CSNY, Cream en The Black Crowes op hun playlist. Veel covers dus, maar gebracht met een eigen twist. De band bestaat uit Jaap van Boven (gitaar en zang), Casper van Hanegem (Drums), Vincent van Boven(gitaar) en Koen van Soelen (bas). Zo hoorden we hen songs brengen als ‘Walk My Shadow’ van Free, ‘Strange Brew’ van Cream of ‘Ridin On The L&A’ Persoonlijk konden ze mij echter weinig bekoren.

Dit gezegde zijnde, trokken we naar de zaal in voor de vaste waarde van dit festival, The Blue Clay. De band bestaat uit een mix van Belgen en Nederlanders, maar allemaal uitzonderlijk goede muzikanten. The Blue Clay speelt akoestische blues, folk en americana. Inmiddels bekend door de flinke dosis energie. Naast eigen werk van met zowaar 3 albums op hun naam, speelt de band blues en hillbilly nummers met invloeden uit bluegrass-, tex-mex- en zydeco muziek.

De mannen speelden al een mooie lijst bijeen. Zeer energieke band die bestaat uit: ‘Little Boy’ Wouter Verhelst( zang / gitaar / accordeon / mandoline), Repete van Merode (zang / contrabas) en Geert De Block aan de drums. Johnny Roscoe, de harpman, heeft ondertussen, de band verlaten en Wouter neemt de harppartijen over. De gasten kennende konden wij ons dan ook aan een zeer stomende set verwachten. En ze ontgoochelden niet want het werd een party van jewelste zoals wij al konden verwachten. ‘Man Going Around’, ‘Change My Way Of Living’, ‘Washed My Hands’ of ‘Down Here Below’ is maar een kleine greep van hetgeen ze op de propvolle zaal loslieten. Kleine verrassing toen de pas 10-jarige Boaz zijn treden deed bij ‘Rock This House’ en ‘Bright Light Big City’. Als een grote stemde hij zijn gitaar af, draaide de knop van zijn Marshall-versterker open en gaf samen met de band van jetje. Talent in wording deze kleine man. Het eerste “grote” optreden van de avond was dan ook al een voltreffer.

Long time no see, maar hier was hij weer, Danny Bryant. Man, het was een hele poos geleden dat ik die gast nog eens aan het werk had gezien. Deze 38 jarige Brit uit Hertfordshire werd al op zijn 15de op handen gedragen als een jonge legende en heeft ondertussen al jaren een trouwe schare fans. Zijn populariteit beperkte zich niet alleen tot de U.K., want ook op het vasteland heeft hij zijn naam en kwaliteiten getoond.

Danny Bryant verraste de blueswereld  met zijn eerste platen “Watching You” en “Shadows Passed”. Op zijn vierde album “Days Like This” speelt hij een prachtig duet met de befaamde bluesman Walter Trout. Het album “Black & White” zorgde voor een groot succes. Tien jaar geleden stond Danny Bryant al op de eerste editie van Scheldeblues. De man mocht dan ook hier zijn 10 kaarsjes mee uitblazen. Ondertussen is dit zijn derde passage in Vlissingen. Er is al veel water naar zee gevloeid in tussentijds want Danny deelde ook al het podium met grootheden als Walter Trout, Patti Smith, Buddy Guy of Joe Bonnamassa om er een paar op te noemen.

Met zijn prachtige stem en veelzijdig gitaarspel, dat zowel ruimte geeft aan snelle riffs als aan lange melodieuze solo’s weet hij het publiek te boeien. Kippenvel, op je ziel trekkende bluesballads en dampende bluesrock lossen elkaar op tijd en stond af. Hij wordt bijgestaan door Paul aan de bas en Dave Raeburn op drums en voor de gelegenheid Stevie aan de keys. Iedereen die mij wat kent weet dat ik niet zo’n fanaat ben van bluesrock maar deze set vond ik wel aangenaam. Geen gitaarneukerij maar uitgemeten solo’s en een Hammond die het geheeld toch wel een andere dimensie gaf. Dat vond ook het publiek want ik had zo het donkerbruin vermoeden dat de meesten voor Danny waren afgezakt. Dit kon je duidelijk zien aan de spannende Danny Briant t-shirt getrokken over dikke bierbuiken. Danny onderhield een goede interactie met zijn fans, bedankte het publiek tientallen malen en iedereen zag dat het goed was.

Om de avond af te sluiten, nog een band van eigen bodem, want de gouwe ouwe Juke Joints mochten deze feesteditie beëindigen. “The Masters Of Rock Rollin Blues”. Altijd goed voor dikke ambiance en 35 jaar ervaring achter hun naam. Veel commentaar moeten we hier niet aan kwijt eigenlijk feitelijk…

Net de cd “35 jaar Juke Joints Live” uit en het jaar voordien ook zo’n geweldige schijf ‘Crossroads & Unplugged’. De band bestaat nog steeds uit dezelfde geweldige muzikanten: Peter Kempe aan de drums, Michel “Boogie Mike” Staat op gitaar, Derk Korpershoek aan de bas en “Sonnyboy” Van Den Broeck op harp en trekzak. We stonden dus klaar voor een feestelijk optreden en een meesterlijke afsluiter.

Voor deze feestelijke gelegenheid hadden ze zowaar niet minder dan vier blazers meegebracht en mocht Wouter even meespelen op de trekzak. Ambiance en partytime want het was er van in den beginnen al “boenk” op. ‘Heart On Fire’, ‘Born In Chicago’, ‘Don’t Give Up’ (met Wouter op de trekzak), ‘Bullfrog Blues’, ‘One More Time’ of ‘Stax Sound’ zorgden voor een perfecte fuifsfeer.

Het was nog een heel eind naar huis te rijden, dus lieten we onze Nederlandse vrienden de nacht in fuiven en trokken richting bedstee. Niet altijd de grootste namen daar in Vlissingen maar van fuiven weten ze alles af. C U next year !!

Marcel